Huilen is niet iets wat alleen gevoelige mensen doen…

Daar zit ze dan.
Tussen haar ouders.
Met een soort van:
“Wat doe ik hier én vraag me alsjeblieft niks!” blik kijkt ze me aan.
En probeert haar tranen weg te slikken.

Feilloos houdt ze alles in de gaten.
Van hoe ik mij beweeg.
Tot wat ik zeg.
En wat haar ouders te vertellen hebben.
Alles staat op scherp.

Ik breek het ijs met een boomer grap.
Een klein schuin lachje trekt 1 milliseconde over haar gezicht.
Om vervolgens weer strak in de plooi te komen.
Als ik de vraag stel:
Wat zou jij graag willen leren bij mij?
Zegt ze: “Liever niks,
maar ik moet.
Het was of dit.
Of iemand op school.”

Ik zie haar vechten tegen haar tranen.
“Ze is ook zo gevoelig”, zegt moeder.
“Vind jij dat ook?” vraag ik.
“Ja!”.
“Wat is dan gevoelig zijn voor jou?”.
“Huilen, vaak en snel”.
De tranen vallen.
Het gevecht ertegen wordt sterker.

Huilen.
Het is iets moois en kwetsbaars.
En tegelijkertijd kunnen we er ons voor schamen.

Ieder mens huilt.

Huilen is niet persé gevoelig zijn.
Huilen wordt daarom nogal eens verward met (hoog)gevoeligheid.
Wanneer je hooggevoelig (hsp) bent,
hoeft dat niet te betekenen dat je veel huilt.
Vaak is het een teken van opgekropte emoties of onderdrukte behoeftes.
Het is waar dat hsp-ers veel meer prikkels opdoen en daardoor gevoeliger zijn.
Dat heeft te maken met hoe je brein bedraad is.
En ja, wanneer je jezelf niet de tijd gunt om al deze prikkels op een voor jou fijne manier te verwerken,
dan huil je sneller.
Je emmertje loopt sneller vol.
En huilen is (o.a.) een manier om hem te legen.

Deze gevoelige meid,
staat aan het begin van haar groeiproces in het leren omarmen van haar gevoeligheid.
Ik kijk ernaar uit om een stukje met haar mee te mogen wandelen.

Dan vangen we samen tranen
En tranen van geluk!

Meer weten over hooggevoeligheid? Of benieuwd naar wat ik voor jouw kind kan betekenen?
Stuur me gerust een berichtje!

Liefs,
Janine